این نقطه‌های ریز که در اینجا ردیف شده‌اند  چیزی فراتر از یک چاپ سه بعدی رنگارنگ هستند.

این نقطه‌های هیدروژلی پر شمار، می‌توانند تا ۱۱۰ ولت برق تولید کنند.

 

پژوهشگران در دانشگاه فرایبورگ سوئیس با بهره گیری از این هیدروژل‌ها و با الهام از "مارماهی برقی"؛ یک ژنراتور برق طراحی کرده‌اند.

 

مارماهی برقی به خاطر داشتن اندام ویژه‌ای، می‌تواند برق تولید کند.

 

هنگامی که مارماهی استراحت می‌کند، این اندام هیچ کاری انجام نمی‌دهد، اما اگر مار ماهی (با احساس خطر و یا گوش بزنگ شدن برای شکار) گوش بزنگ شود، پالس‌های عصبی این اندام ویژه‌اش را برانگیخته می‌کنند و هزاران سلول به نام "الکتروسیت" را در آن فعال می‌کنند.

 

این سلول‌ها دارای یک سری یون‌های با بار مثبت و منفی هستند.

 

مار ماهی هر گاه که اراده کند می‌تواند با وارون کردن بار این یون‌ها، از راه پوست خود تا ۶۰۰ ولت الکتریسیته تخلیه کند.

 

این ژنراتور برق تازه نیز به همین روش کار می‌کند. هیدروژل‌های متناوب مانند سلول‌های الکتروسیت و پوسته (غشاء) آنها عمل می‌کنند.

 

چهار گونه هیدروژل وجود دارد.

 

 

 

هر چه ژل‌های بیشتری بارگذاری شد، ولتاژ بالاتری تولید شد.

 

سپس، روش پشته سازی را آزمودند.

این ورق ها می تواند نزدیک به ۲۵۰۰ "ژل چاپ شده‌ی سه بعدی" را در خود داشته باشند.

 

 

سپیس به "اوریگامی میورا اوری" روی آوردند . گونه‌ای از اریگامی که می‌تواند همزمان ژل‌ها را به هم پیوند دهد.

 

این پیوند فوری به هندسه سلول‌های مارماهی شباهت دقیق‌تری دارد و اینگونه جریان تولید افزایش یافت.

 

دانشمندان امیدوارند که این گونه از انرژی طبیعی را مهار کنند و در آینده سیستمی برای تولید الکتریسیته‌ بسازند که در درون بدن انسان نیز کار کند.