اینجا سیرک یا پشمک فروشی نیست. ولی این رشته‌های پلیمری می‌تواند روزی ماده‌ای کلیدی در ساخت فنآوری‌های نوین و نجات‌بخش پزشکی باشند.
با پشتیبانی بنیاد ملی علوم، مهندسان Hak-Joon Sung و Leon Bellan، و گروهشان در دانشگاه Vanderbilt ، در حال کار برای بازسازی بافت‌هایی از بدن که به خاطر ضربه یا بیماری آسیب دیده است، می‌باشند.
این بافت‌ها می‌توانند بافت قلب یا رگ‌های خونی باشند.
می‌توانند بافت مغز یا دیگر بخش‌های بدن باشند.
در بلند مدت، نمی‌خواهید تفاوت چشمگیری بین بافتهای بدن و بافتهای کاشته شده در بدن وجود داشته باشد.
بخشی از این چالش ساختن بافت مصنوعی نزدیک به بافت اصلی است.
پژوهش‌گران به این "داربست" می‌گویند.
برای این ایشان از هیدروژل‌هایی، که ظاهر و حسش مانند ژلاتین است بهره می‌گیرند.
داربست محیطی است که در آن سلول‌ها زندگی می‌کنند. می‌توانید آن را یه جورایی مانند یک خانه برای سلول‌ها در نظر بگیرید.
سلول‌هایی که درون داربست گذاشته می‌شوند، از بدن خود بیمار برداشت می‌شوند، و در بافت سالم جایگزین، رشد خواهند کرد.
ما ماده‌ای را به عنوان ساختارِ الگو بکار می‌بریم که ساختار آن از ساختار اصلیِ بافت تقلید شده است و برخی اجزای بیولوژیکی را نیز به آن می‌افزاییم. این اجزا می‌تواند سلول‌های بنیادی و یا سلول‌های دیگرِ بزرگسالان و یا مولکول‌های زیستی باشند.
اینجاست که پشمک ساز وارد کار می‌شود.
مسئله‌ی اصلی این است که بفهمیم چه جوری مویرگها را درون بافت مهندسی‌شده بسازیم.
بافت بازسازی شده برای زنده ماندن به خون نیاز دارد.
در سیستم‌های زنده، خون‌رسانی را مویرگها انجام می‌دهند، شبکه‌هایی از رگ‌های کوچک خونی – که هر کدام ده برابر نازک تر از موی انسان است.
سلول‌ها باید دررفاصله‌ای کمتر از کلفتی مو از رگ‌های خونی یا مویرگها باشند. اگر بیش از اندازه از مویرگ دور باشند، اکسیژن و مواد مغذی را با سرعت کافی برای زنده ماندن بدست نمی‌آورند، و از بین خواهند رفت.
اندازه‌ی تارهایی که با پشمک ساز درست می‌شود، اگر اندازه‌ی مویرگها نباشد هم به آن بسیار نزدیک است.
ایشان هیدروژل را بر روی سرتاسر تارها می‌‌‌ریزند. پس از آن که هیدورژل در یک محفظه با دمای کنترل شده سخت شد، الیاف را خارج می‌کنند و شبکه ای از کانال های کوچک به جا می ماند، که درست مانند مویرگها است.
بنابراین پشمک ساز در ساخت تارهایی که اندازه و گونه‌ی درستی از معماری برای شبیه سازی بستر مویرگی فراهم می‌کند، کاربرد دارد.
بلان می گوید هنوز کارهای بسیاری باید انجام گیرد تا این بافتهای مصنوعی برای کاربرد در بدن بیماران مناسب شود. ولی ایشان امید بسیاری دارند که سرانجام ثابت شود که این روشِ بازسازی بافت، پزشکی را دگرگون می‌کند.
براستی داریم جعبه ابزاری برای مردم فراهم می‌کنیم، که سرانجام بتواند بافت‌ها و اندام‌ها را بسازد، می‌دانید، در بلند مدت، کسی که نیاز به عضو تازه‌ای دارد، ما تنها آن را بطور سفارشی برای ایشان خواهیم ساخت.
مهندسی بافت مصنوعی جوری طراحی شده که بافت یا اندام راستکی را بازسازی کند. هر جوری بهش نگاه کنی کار موفقی خواهد بود.