اینجا مرکزی برای علوم مواد نانو است. داریم از فناوری نانو بهره می‌گیریم تا بررسی کنیم چگونه واکنش‌های شیمیایی در کاتالیزور را کنترل کنیم. در اصل داشتیم بررسی می‌کردیم که چگونه دی‌اکسید کربن را بگیریم و به چیزی که گمان می‌کردیم متانول باشد تبدیل کنیم، اما به اتانول تبدیل شد، که از دیدگاه علمی بسیار شگفت‌انگیز و ناگاه (غیر منتظره) بود، چون گمان نمی‌کردیم کاتالیزور تمام واکنش را خودش انجام دهد.
در ابتدا تلاش کردیم گونه‌ای کاتالیست بر پایه‌ی ماده‌ای به نام گرافن آماده کنیم. با دستگاهی که داشتیم نتوانستیم گرافن تولید کنیم، ولی توانستیم این میخ‌های نازک و ریز را تولید کنیم. این میخ‌های کوچک در واقع مانند میله‌های برق‌گیر ریزی هستند که به سمت نوک نازکتر می‌شوند. کلفتی اینها تنها به اندازه چند اتم است. و کارشان متمرکز کردن میدان الکتریکی در نوک و درست کردن یک میدان الکتریکی بسیار بزرگ است که به وجود آوردن چنین میدانی بر روی یک کاتالیست تخت شدنی نیست.
یکی از خوبی‌های این کاتالیزور بازده نزدیک به ۶۳.۶۵ درصد است که با برخی نمونه ها به ۷۰ درصد نیز رسیدیم، به این معنی که از دی‌اکسید‌کربن و برقی که به آن وارد می شود، چیز زیادی هدر نمی‌رود و بیشتر آن به اتانول تبدیل می‌شود.
این از نگاه فن‌آوری ارزشمند است چون اتانول سوخت است. اتانول را می‌توان بدون هیچ دگرگونی‌ای در ناوگان خودروهای کنونی به کار برد. CO2 یا دی‌اکسید کربن هم اکنون یک مشکل است و اگر بتوان آن را بکار برد، می‌توان جلوی ورود آن به هوا را گرفت. و چون این واکنش در دمای اتاق انجام می‌شود، به آسانی و بدون صرف انرژی می‌توان آن را روشن(فعال) و خاموش(غیر فعال) کرد، و پس می‌بینیم که این راهی برای ذخیرع برق مازاد شبکه است(برای تولید سوخت اتانول بکار برد). شبکه‌های برق به خاطر منابع تغییر‌پذیر خورشیدی و بادی ناپایدار است.
و اینکه چه میزان برق متغیر با منبع تولید متغیر بتوانیم به شبکه وارد کنیم با محدودیت روبرو است. اگر می‌توانستیم بار متغیری داشته باشیم که بتوانیم آن را روشن و خاموش کنیم، به ما روشی برای تبدیل به احسن کردن و بهره برداری از آن می‌داد .